امام جواد (ع) فرمود: «اَلثِّقَةُ بِاللّهِ تَعالی ثَمَنٌ لِکلِّ غالٍ وَ سُلّم لِکلّ عالٍ»(1)؛ اعتماد به خدای متعال بهای هرچیز گران بهایی است و نردبان رسیدن به هرجا و مقام بلندی است. و فرمود: «عزّ المؤمن غناه عن النّاس»(2)؛عزّت مؤمن در بی نیازی او از مردم است. آری آن کسی که به خدا تکیه کند خداوند دست او را می گیرد، چنانکه حضرت فرمود: «کیفَ یضِیعُ مِنَ اللّهِ تَعالی کافِلُه وَ کیفَ ینجُو مِنَ اللّهِ تَعالی طالِبُهُ وَ مَنِ انقَطَعَ اِلی غَیرِ اللّهِ وَکلهُ اللّهُ اِلَیهِ…»(3)؛ چگونه به خود واگذارده می شود کسی که خدا را کفیل قرار داده است؟ و چگونه نجات می یابد کسی که خداوند در صدد (انتقام) اوست؟ کسی که به غیر خدا اعتماد کند خداوند او را به خودش وامی گذارد. این روایات که نظیر آن از اهلبیت (علیهم السلام) فراوان نقل شده است به ما می آموزد که سعادت و آرامش و نجات در این است که انسان به خداوند تکیه و اعتماد داشته باشد، و شقاوت و دلهره و اضطراب در این که انسان چشم امید به دیگران داشته باشد، به این نکته در آیات فراوانی از قرآن اشاره شده است از جمله می فرماید: «مَن یتَّقِ اللّهُ یجعَل لَهُ مَخرَجاً… وَ مَن یتَوَکل عَلی اللّهِ فَهُو حسبُهُ…»(4)؛ هر کسی تقوا پیشه کند - و رابطه او با خدا محکم باشد - پروردگار عالم (در بن بستها برای او راه فرار و چاره می آفریند) و از راهی که امید ندارد به او روزی می دهد، هر کسی به خدا تکیه و اعتماد کند خدا او را کفایت می کند.
1و 2. آیة اللّه حسین مظاهری، چهارده معصوم (کانون پرورش فکری جوانان، چاپ دوم)، ص 128 و ر ک منتهی الآمال، شیخ عباس قمی (چاپ قدیم)،ج 2، ص 228.
3. سید احمد موسوی مستنبط، القطره (مطبعة النعمان النجف، محرّم 1378)، ج 2، ص 334.
4. طلاق، 2 - 3.