آنچه در زندگي استاد شهيد آيت الله مرتضي مطهري بيش از همه خودنمايي مي كند، اين است كه حيات پربركت ايشان همواره بر مدار ارزش ها و كرامت انساني چرخيد و ايشان همواره تمام سعي خود را براي شناساندن بهتر خدا، مكتب و دين اسلام براي ديگران به كار بستند و به هيچ بيگانه اي مجال تجاوز به ارزشهاي دين اسلام را ندادند، ايشان به عنوان يك معلم راستين در سنگر تعليم و تعلم قدم نهادند و در اين راه به قله هاي رفيع دست يافتند. ايشان شرافت و مرتبت را با شان خداوند و پيامبران در وجود خويش محقق ساختند و هدف متعالي خلقت؛ پيوند انسان به خداوند متعال (عبادت) را با همت بلند خويش جاري كردند؛ ايشان نگاه تركيبي به همه معارف بشري داشتند و تمامي تلاشهاي علمي و عملي خود را مقدمه اي براي عبادت خداوند متعال مي دانستند و همواره دينداري را در دستور كار داشتند و زماني كه به شهادت رسيدند، عبادت عملي و علمي خود را كامل كرده و به ديار باقي شتافتند تا معمار و معلم بزرگ انقلاب اسلامي، حضرت امام خميني (ره) همه آثارش را مفيد بدانند و بهره برداري از آنها را سفارش كنند…
استاد مرتضي مطهري نمونه كامل و راستين يك معلم انسان ساز است كه در تارك زمان درخشيده است و قله هاي بلندي را فتح ساخته و انسانهاي بزرگي را تربيت نموده و با تاليفات خود به هنر «معلمي» خود استمرار بخشيده است. چه نيكو است كه مقام و نقش معلم را از كلام اين استاد شهيد ناظر باشيم: معلم بايد نيروي فکري متعلم را پرورش دهد و او را به سوي استقلال رهنمون شود. بايد قوه ابتکار او را زنده کند؛« يعني در واقع، کار معلم آتش گيره دادن است. فرق است ميان تنوري که شما بخواهيد آتش از بيرون بياوريد و در آن بريزيد تا آن را داغ کنيد و تنوري که در آن هيزم و چوب جمع است و شما فقط آتش گيره از خارج مي آوريد و آن قدر زير اين چوب ها و هيزم ها قرار مي دهيد که اينها کم کم مشتعل شود.
