موضوعات: "مناسبت های قمری" یا "ربیع الاول" یا "رجب المرجب" یا "شهادت هادی النقی علیه السلام" یا "فضیلت رجب" یا "میلاد جوادالائمه علیه السلام" یا "میلاد امیرالمومنین علسه السلام" یا "جمادی الثانی" یا "میلاد فاطمه الزهرا سلام الله علیها" یا "شعبان" یا "فضیلت شعبان"
یکی از کتابهای کهن که در زمینه حضرت رقیه مطالبی نقل نموده، کتاب اللهوف از سیدبن طاووس است. وی می نویسد: «شب عاشورا که حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) اشعاری در بی وفایی دنیا میخواند، حضرت زینب (علیهاالسلام) سخنان ایشان را شنید و گریست. امام (علیه السلام) او را به صبر دعوت کرد و فرمود: «خواهرم، ام کلثوم و تو ای زینب! تو ای رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید [و به یاد داشته باشید] هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید [و خویشتن دار باشید.مشهور این است که ایشان سه یا چهار بهار بیشتر به خود ندیده و در روزهای آغازین صفر سال 61 ه .ق، پرپر شده است.
دانلود متن دعای عرفه همراه با ترجمه فارسی
جایگاه والای روز عرفه
جایگاه والای روز عرفه، در روایات معصومین علیهم السلام بیشتر نمود پیدا می کند که در زیر به نمونه هایی اشاره می شود.
1. برابری با ماه رمضان
ماه مبارک رمضان، ماه رحمت و مغفرت الهی است؛ چنان که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند: «… قَدْ اَقْبَلَ اِلَیْکُمْ شَهْرُ اللّهِ بِالْبَرَکَةِ وَالرَّحْمَةِ وَالْمَغْفِرَةِ؛ ماه خدا با برکت و رحمت و بخشش به سوی شما روی آورده است.» اگر کسی در ماه رمضان بخشیده نشد و یا این توفیق را پیدا نکرد که خود را در معرض مغفرت الهی قرار دهد، روز عرفه آن قدر عظمت دارد که بتواند جبران ماه رمضان بنماید. در آن روز اگر کسی به درگاه الهی روی آورد، مورد مغفرت خداوند قرار می گیرد.
امام صادق علیه السلام فرمودند: «مَنْ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ فِی شَهْرِ رَمَضانَ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ اِلی قابِلٍ اِلاَّ اَنْ یَشْهَدَ عَرَفَةَ؛ کسی که در ماه رمضان بخشیده نشود، تا سال آینده بخشیده نمی شود، مگر اینکه [روز] عرفه را درک کند.»
2. دعا و برآورده شدن حاجت
امام صادق علیه السلام در جای دیگری می فرمایند: «تَخَیَّرْ لِنَفْسِکَ مِنَ الدُّعاءِ ما اَحْبَبْتَ وَاجْتَهِدْ فَاِنَّهُ (یَوْمَ عَرَفَةَ) یَوْمُ دُعاءٍ وَمَسْأَلَةٍ؛ هر دعایی که دوست داری برای خود بخوان و [در دعا کردن[ بکوش که آن روز (روز عرفه) روز دعا و درخواست است.» و یقینا درخواستها استجابت را در پی دارد.
3. روز بخشش
یكى از نوادههاى امیرالمؤمنین صلوات الله علیه سیّدى است بنام داود پسر حسن پسر حسن مجتبى پسر امیرالمؤمنین علیهم السلام، او را مادرى بود بنام ام خالد بربریّه، ام خالد مادر رضاعى امام صادق (ع) است كه به آن حضرت از شیر داوود داده است. لذدا داوود و آن حضرت برادر بودند .
منصور عباسى در زمان خلافت خویش، عبدالله بن الحسن را زندان كرد و دو پسرش محمد و ابراهیم را كشت، در این میان داود بن الحسن نیز در مدینه بازداشت و به بغداد فرستاده شد.
مادرش ام خالد گوید: حبس داود طول كشید، مطلقاً از او خبرى نداشتم، من پیوسته دعا كرده و به درگاه خدا ناله مىنمودم و از دوستان و آشنایان نیز مىخواستم كه دعا كنند ولى اثرى دیده نمىشد.
روزى به محضر امام صادق (ع) براى عیادت آن حضرت داخل شدم، فرمود: اى مادر داوود! از داوود چه خبر؟ گفتم: مولاى من! داوود كجا من كجا؟ مدت زمانى است كه از من جدا شده و در عراق زندانى است، فرمود: چرا غفلت مىكنى از دعاى استفتاح، آن دعایى است كه درهاى آسمان براى آن باز مىشود، صاحبش فىالفور مورد اجابت مىگردد، براى صاحب این دعا پاداشى جز بهشت نیست .
گفتم: اى فرزند راستگویان! آن كدام است؟ فرمود: اى مادر داوود! ماه بزرگ رجب كه از ماههاى حرام است نزدیك شده در آن ماه دعا مورد اجابت است و آن «شهر اللّه الأَصَمّ» است، روزهاى سیزده و چهارده و پانزده آن را روزه بگیر، در روز پانزدهم نزدیك ظهر غسل كن.
آنگاه هشت ركعت نافله ظهر را بخوان… بعد نماز ظهر را بخوان و بعد از نماز ظهر دو ركعت نماز بخوان و آنگاه صد مرتبه بگو: «یا قاضىَ حَوائِجَ الطّالبینَ» سپس نافله عصر راهشت ركعت بجاى آور… آنگاه نماز عصر را بخوان، بعد رو به قبله بنشین صد مرتبه سوره حمد و صد مرتبه سوره قل هو الله احد و ده مرتبه آیة الكرسى را بخوان.
صفحات: 1· 2
ثوبان نقل می کند که: با رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) در قبرستان بوديم. حضرت ايستاد و گذشت و دوباره ايستاد. عرض كردم: يا رسولالله، چرا اينگونه رفتار ميكنيد؟ پس آن حضرت گريه شديدي كرد، ما هم گريه كرديم. آنگاه فرمود: اي ثوبان، صداي ناله اهل عذاب را شنيدم. بر آنها رحم كردم، دعا كردم و خداوند عذاب آنها را تخفيف داد. سپس فرمود: اي ثوبان! اگر كساني از اهل اين قبرستان، كه در عذابند، يك روز از ماه رجب را روزه گرفته بودند و يك شب را تا صبح قيام ميكردند و به عبادت ميپرداختند، در قبرها معذب نميشدند.
مجلسی، بحارالانوار، ج97،ص26.