سال های جنگ؛ سال 1363. تابستان آن سال مادر از دنیا رفت و من ماندم و یک خانواده. پدرم بسیجی عاشق جبهه و جنگ بود که بعد از دو ماه از مرگ مادر راهی جبهه شد. آن روزها من تنهایی هایم را با خواندن مجله ای خاص که روزهای چهارشنبه چاپ می شد، پر می کردم. آن روز، طبق معمول، برادر کوچکم «علی» از راه مدرسه برایم مجله را خریده بود. علی سریع رفت برای بازی با بچه ها و من ماندم و مجله. شروع کردم به ورق زدن. متنی توجه ام را جلب کرد: «مرگ مادر».

شروع کردم به خواندن. بغض در گلو مانده ام که همیشه سعی می کردم آن را حفظ کنم تا روحیه برادرانم خراب نشود، ترکید. های های گریه می کردم و می خواندم. به وسط متن رسیده بودم که صدای علی آمد: «آب، آب بده». مجله را زمین گذاشتم و خودم را جمع و جور کردم. داخل شد. فقط نگاه می کرد. نمی توانستم چیزی بگویم. آهسته گفت: بابا؟

من که تا نصفة متن را خوانده بودم و تازه به اوج گریه ام رسیده بودم، منتظر شنیدن کلمه ای بودم تا گریه ام شدیدتر شود. علی با گریه پرسید: از کجا فهمیدی؟ کی خبر آورد؟

اشک هایم را پاک کردم. گفتم: هیچی. چیزی نیست.

او هم با گریه پرسید: پس چرا گریه می کنی.

مجله را دستش دادم . گفت: خب که چی؟ گریه کنان گفتم: داشتم می خواندم.

گفت: من که از ترس، نصف عمر شدم. فکر کردم بابا شهید شده.

گفتم: خدا نکنه.

علی با لبخندی گفت: بخوان ببینم چی نوشته.

و من شروع کردم به خواندن. گریه می کردم و می خواندم. رسیدم به این خط: «مادر را در پارچه ای سفید پوشانده بودند. کودکانش فریاد می زدند. مادر را کنار قبری که آماده کرده بودند، گذاردند». صدای گریة علی هم درآمد. دیگر خطوط را نمی دیدم. او کنارم نشست و هر دو می خواندیم و گریه می کردیم. چشمان من و علی از گریه ورم کرد. دلمان برای مادر خیلی تنگ شده بود. این بهانه ای شده بود تا حسابی عقده دلمان را خالی کنیم.

صدای در آمد. برادر بزرگ ترم «حسین» که برای خرید میوه رفته بود، آمد. تا چشمش به ما افتاد که زانوهای مان را بغل گرفته و گریه می کنیم، میوه ها از دستش افتاد. دو دستی بر سرش کوبید. بلند فریاد کشید: خدایا، نه.

من و علی هاج و واج نگاهش می کردیم که چرا چنین می کند. حال و روز خودمان را فراموش کردیم. صدای شیون و فریاد حسین به بیرون از خانه هم رفت. بلند شدیم تا او را آرام کنیم. دستانش را گرفته بودیم. اما او همچنان بی تابی می کرد. بیچاره همسایه ها! جرئت نمی کردند داخل منزل بیایند. آنها هم پشت در گریه می کردند. مردها هم برای آماده کردن مجلس عزا به سمت مسجد راهی شدند.

حسین که خوب گریه و زاری کرد و بر سر و صورت خود زد، گفت: کی خبر را آورد؟ به او گفتیم: کسی خبر نیاورده.

با لکنت پرسید: مگه، مگه بابا شهید نشد؟

گفتم: نه.

حسین با تعجب نگاهمان کرد و پرسید: پس شما دو نفر برای چی این جوری گریه می کردید؟

علی که هنوز داشت گریه می کرد، بینی اش را با آستین پاک کرد و مجله را به حسین داد و گفت: به خاطر این.

حسین چند خطی از آن را خواند و قضیه را فهمید. بعد محکم با مجله بر سر هر دوی ما کوبید و گفت: «دیوانه ها». و مجله را پاره کرد.

خنده و گریه هر سه تای مان قاتی شده بود. خوشحال از سلامتی پدر، می خندیدیم و گریان از بغضی که در سینه نگه داشته بودیم.

مجله امتداد مرداد 1386، شماره 20/حکایت اشک و لبخند