وجود بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) در ایران نعمتی است که خداوند بر ما ارزانی داشته، حرمی که سراسر نور و فیض و رحمت است، و قایی که دست نوازش بر سر زوارش می‌کشد. مکانی که به فرمایش امام باقر(ع) محل غفران و گشایش است.
امام باقر(ع)، ضمن روایتی در عیون اخبار الرضا(ع) از جدّش، امیرالمۆمنین(ع) نقل کرده است که پیامبر(ص) فرمود: پاره‌اى از پیکر من در خراسان دفن خواهد شد، هر گرفتارى که او را زیارت کند، خدا ناراحتى او را برطرف سازد و هر گنهکارى که به زیارت او رود، خداوند گناه او را ببخشد.
بدون شک عنایات امام رضا(ع) شامل همه زوارشان می‌شود اما در این بین هستند بزرگانی که به خاطر صفای باطن به شکلی ملموس‌تر این عنایات را در مورد خویش می‌یابند، همانطور که علامه طباطبایی(ره) می‌فرمودند:
«همه امامان علیهم السلام لطف دارند، اما لطف حضرت رضا علیهالسلام محسوس است.» یا در بیان دیگری می‌فرمودند:
« همه امامان معصوم علیهم السلام رئوف هستند، اما رأفت حضرت امام رضا علیه السلام ظاهر است»
مرحوم یت الله بهاء الدینی(ره) اولین باری که مکاشفه برایشان حاصل می‌شود در حرم امام رضا(ع) است، و علامه طباطبایی(ره) به عنایتی از امام رضا(ع) تسبیح موجودات را شنوا شدند.
علامه حسن زاده ملی در کتاب «عیون مسائل نفس» می‌نویسند: در عنفوان جوانى و آغاز درس زندگانى که در مسجد جامع مل، سرگرم به صرف و تهجد، عزمى راسخ و ارادتى ثابت داشتم؛ در رۆیاى مبارک سحرى به ارض اقدس رضوى تشرف حاصل کردم و به زیارت جمال دل راى ولى الله اعظم، ثامن الحجج، على بن موسى الرضا - علیه و على بائه و ابنائه لاف التحیة و الثناء- نائل شدم… عرض ادب کردم، بدون اینکه سخنى بگویم، امام که گاه به سرّ من بود و اشتیاق و التهاب و تشنگى مرا براى تحصیل آب حیات علم مى‌دانست فرمود: نزدیک بیا!
نزدیک رفتم و چشم به روى امام گشودم، دیدم آب دهانش را جمع کرد و بر لب آورد و به من اشارت فرمود که :بنوش، امام خم شد و من زبانم را در آوردم و با تمام حرص و ولع از کوثر دهانش آن آب حیات را بوسیدم و در همان حال به قلبم خطور کرد که امیرالمۆمنین على(ع) فرمود: پیغمبر اکرم(ص) آب دهانش را به لبش آورد و من آن را بخوردم که هزار در علم و از هر در هزار در دیگرى به روى من گشوده شد.
بزرگان دین همواره نسبت به نعمت وجود امام رضا(ع) در ایران، واقف و شکر گذار بوده و از هیچ فرصتی برای زیارت ایشان فروگذار نبوده‌اند.
