وجود بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) در ایران نعمتی است که خداوند بر ما ارزانی داشته، حرمی که سراسر نور و فیض و رحمت است، و قایی که دست نوازش بر سر زوارش می‌کشد. مکانی که به فرمایش امام باقر(ع) محل غفران و گشایش است.
امام باقر(ع)، ضمن روایتی در عیون اخبار الرضا(ع) از جدّش، امیرالمۆمنین(ع) نقل کرده است که پیامبر(ص) فرمود: پاره‌اى از پیکر من در خراسان دفن خواهد شد، هر گرفتارى که او را زیارت کند، خدا ناراحتى او را برطرف سازد و هر گنهکارى که به زیارت او رود، خداوند گناه او را ببخشد.
بدون شک عنایات امام رضا(ع) شامل همه زوارشان می‌شود اما در این بین هستند بزرگانی که به خاطر صفای باطن به شکلی ملموس‌تر این عنایات را در مورد خویش می‌یابند، همانطور که علامه طباطبایی(ره) می‌فرمودند:
«همه امامان علیهم السلام لطف دارند، اما لطف حضرت رضا علیهالسلام محسوس است.» یا در بیان دیگری می‌فرمودند:
« همه امامان معصوم علیهم السلام رئوف هستند، اما رأفت حضرت امام رضا علیه السلام ظاهر است»
مرحوم یت الله بهاء الدینی(ره) اولین باری که مکاشفه برایشان حاصل می‌شود در حرم امام رضا(ع) است، و علامه طباطبایی(ره) به عنایتی از امام رضا(ع) تسبیح موجودات را شنوا شدند.
علامه حسن زاده ملی در کتاب «عیون مسائل نفس» می‌نویسند: در عنفوان جوانى و آغاز درس زندگانى که در مسجد جامع مل، سرگرم به صرف و تهجد، عزمى راسخ و ارادتى ثابت داشتم؛ در رۆیاى مبارک سحرى به ارض اقدس رضوى تشرف حاصل کردم و به زیارت جمال دل راى ولى الله اعظم، ثامن الحجج، على بن موسى الرضا - علیه و على بائه و ابنائه لاف التحیة و الثناء- نائل شدم… عرض ادب کردم، بدون اینکه سخنى بگویم، امام که گاه به سرّ من بود و اشتیاق و التهاب و تشنگى مرا براى تحصیل آب حیات علم مى‌دانست فرمود: نزدیک بیا!
نزدیک رفتم و چشم به روى امام گشودم، دیدم آب دهانش را جمع کرد و بر لب آورد و به من اشارت فرمود که :بنوش، امام خم شد و من زبانم را در آوردم و با تمام حرص و ولع از کوثر دهانش آن آب حیات را بوسیدم و در همان حال به قلبم خطور کرد که امیرالمۆمنین على(ع) فرمود: پیغمبر اکرم(ص) آب دهانش را به لبش آورد و من آن را بخوردم که هزار در علم و از هر در هزار در دیگرى به روى من گشوده شد.
بزرگان دین همواره نسبت به نعمت وجود امام رضا(ع) در ایران، واقف و شکر گذار بوده و از هیچ فرصتی برای زیارت ایشان فروگذار نبوده‌اند.
مرحوم شیخ مرتضی حائری(ره) نسبت به امام رضا(ع) چنان عشق می‌ورزید که با ذکر نام حضرت(ع) اشک از دیدگانش سرازیر می‌شد و در هر فرصت کوتاهی که دست می‌داد ولو آن‌که مدت توقف یک روز می‌بود زیارت آن حضرت را غنیمت می‌شمرد و دریغ نمی‌کرد.
تعطیلات نوروز فرصتی بسیار مناسب برای حضور و تجدید بیعت با امام(ع) است، قرصتی برای قرار دادن خویش در برابر تابش آفتاب طوس، تا غبار نشسته بر دل زدوده شود، علامه طباطبایی(ره) می‌فرمودند: «انسان هنگامی كه وارد حرم رضوی علیه السلام می‌شود، مشاهده میكند كه از در و دیوار حرم آن امام رأفت میبارد.
ایشان هر ساله به مشهد مشرف می‌شد حتی در پنج شش ماه آخر عمر با همه كسالتی كه داشت به مشهد مشرف شد.
فرزند ایشان نقل میكردند: در سال آخر حیاتشان به دلیل كسالتی كه داشتند و بنا به تأكید و توصیه پزشكِ مخصوص نمیخواستیم كه ایشان به مشهد مقدس بروند. ولی ایشان اصرار داشتند و رفتند؛ یكی از بستگان نزدیك ایشان میگفت: با آغوش باز با آن كهولت سن و كسالت، جمعیت را میشكافت و با علاقه ضریح را میبوسید و توسل میجست كه گاهی به زحمت او را از ضریح جدا میكردیم».
یك بار علامه میخواستند به روضه رضوی علیه السلام مشرف شوند. به ایشان عرض شد: « آقا! حرم شلوغ است؛ وقت دیگری بروید! » فرمودند: «خوب، من هم یكی از شلوغها! » و رفتند.
مردم هم كه ایشان را نمیشناختند تا راهی برایشان بگشایند و در نتیجه، هر چه سعی كردند دستشان را به ضریح مبارك برسانند، نشد و مردم ایشان را به عقب هل دادند. وقتی بازگشتند، اطرافیان پرسیدند: «چطور بود؟» فرمودند: «خیلی خوب بود! خیلی لذت بردم.
حجت الاسلام معزّی نقل میكند كه یك بار در ایام طلبگی به مشهد رفته بودم و در صحنهای حرم رضوی علیه السلام قدم میزدم و به بارگاه امام مینگریستم اما داخل رواقها و روضه نمیرفتم.
ناگهان دست مهربانی بر روی شانههایم قرار گرفت و با لحنی رام فرمود:
حاج شیخ حسن! چرا وارد نمیشوی؟! نگاه كردم و دیدم علامه طباطبائی است. عرض كردم: خجالت میكشم با این شفتگی روحی بر امام رضا علیه السلام وارد شوم. من لوده كجا و حرم پاك ایشان كجا! نگاه مرحوم علامه فرمود:
«طبیب برای چه مطب باز میكند؟ برای این كه بیماران به وی مراجعه كنند و با نسخه او تندرستی خود را بیابند. این جا هم دارالشفای آل محمد ـ علیهم السلام ـ است. داخل شو كه امام رضا علیهالسلام طبیب الأطباء است».
عنایت امام رضا(ع) به زائرانش به دنیا خلاصه نمی‌شود بلکه خودشان فرمودند:
«هر کس به زیارت من بیاید من در سه جا به دیدن او می‌روم. هنگامی که کتاب‌ها (نامه اعمال) به دست‌های راست و چپ داده می‌شود، در وقت نهادن اعمال در میزان، در هنگام عبور از صراط».
شیخ مرتضی حائری(ره) در طول عمر مبارکشان 69 مرتبه به مشهد مشرف شدند، مرحوم یت الله مرعشی نجفی(ره) فرمودند: چون آقای حاج شیخ مرتضی حائری(ره) از دنیا رفتند خیلی متأثر گشتم و به جهت علاقه‌ای که به ایشان داشتم شب که شد نماز و حشت خوانده و سوره یس قرائت نمودم.
همان شب در عالم خواب دیدم باغ با عظمت بزرگی است که نمی‌توان ن را وصف نمود تعجب کردم، استخر بزرگی در وسط آن بود و کنار ن تختی از سنگ مرمر. دیدم آقای حائری(ره) روی ن نشسته‌اند، پرسیدم: این از کجاست؟
فرمودند: وادی السلام و قطعه‌ای از بهشت که مرحمتی امام رضا(ع) است،… (بعد از مرگم) تا مرا در قبر گذاشتند امام رضا(ع) به دیدنم آمدند و بعد از تفقد بسیار فرمودند: شیخ مرتضی 69 بار به زیارت ما آمده ای 69 بازدید طلب داری، این اولی آن است باز خواهم آمد، در برزخ اینجا را از خدا برای شما گرفته‌ام و در قیامت نیز شما را تنها نمیگذارم.
منابع:
سیری در فاق، نوشته حیدری کاشانی
شرح زندگی یت الله موسس و فرزند برومندشان، نوشته سید صادق حسینی یزدی
سایت تبیان
فارس نیوز
بولتن نیوز
تهیه و فرآوری: مسلم زمانیان، گروه حوزه علمیه تبیان
با سلام و احترام
موفق باشید .
خیلی عالی بود.