بوی خداست می‌­وزد از جانبِ یمن

از یُمنِ عشق رایحه­‌اش می­‌رسد به من

از هم گسست سلسلۀ غربتِ نسیم

پر شد مشامِ جانِ من از بوی پیرهن

بیداری است روشنیِ چشمِ عاشقان

آیید پیشواز که برگشته به وطن

در جوی خون خویش بغلطید عاشقان!

پاکیزه باد جامۀ جان از غبارِ تن

خون نیست این که ریخته هر گوشه و کنار

از آسمان بشارتِ سرخی­ست بر چمن

دارد بهار می­‌رسد از راه، بنگرید!

جنّاتِ عدن جلوه­ گری کرده در عَدَن

گوشم خوشِ روایتِ فتحی دوباره است

آیاتِ نصر می­‌شنوم گوش کن به من

دل خانۀ خداست نه جای نفاق و شرک

فرخنده باد موسمِ از بت تهی شدن

چون روز روشن است که نزدیک شد طلوع

آمد زمانِ از پسِ ظلمت برآمدن

آن­گاه باز بانگِ أنا العشق می‌­زند

در آسمانِ شب­ زده خورشیدِ شب­ شکن

إنّی أشَمُّ رائِحَةَ العشق، بشنوید!

بوی خداست می­‌وزد از جانبِ یمن

(شاعر مبین اردستانی)