بچه ي انسان يك موجود تعليم پذير است، شايد تعليم پذيرترين موجود در اين عالم، انسان است و اگر انسان مي تواند حيوان وحشي را اهلي كند،قطعا خواهد توانست موجودي را كه تا اين حد تعليم پذير است در چارچوبي كه خودش مي خواهد در بياورد اما تربيت يك وقت طلايي دارد كه ما معمولا آن را از دست مي دهيم. خيلي از خانواده ها به اين حديث پيامبر(ص) استناد مي كنند كه سه تا هفت سال وجود دارد؛ هفت سال اول عمر، بچه سيد و سرور است. بعد اين حديث را به اين معنا گرفته اند كه هر كاري خواست بكند. در حالي كه چنين برداشتي درست نيست.كسي كه اين وقت زير هفت سال را از دست مي دهد آن وقت طلايي را از دست داده است. كودك در اين دو سن دو ويژگي دارد كه بايد از آن استفاده كرد. اول اينكه بچه مال ماست و مال كس ديگري نيست. تربيت عرصه ي فرصت سوزي نيست ما اگر بچه مان از دو سالگي به سه سالگي رسيد و چيزهايي كه بايد در دو سالگي به او ياد بدهيم يا نداديم، فرصت بزرگ يك ساله را از دست داده ايم.ويژگي ديگر اين سن اين است كه بچه ها در اين سن به شدت آمادگي روحي، رواني و قلبي دارند. يعني انسان در يك مقطع سني قلبش باورناپذير مي شود يا ناباورپذيري اش كم مي شود….اين سن با اين ويژگي ها بهترين سن براي آموزش است.

دكتر فريبا علاسوند،ماهنامه خانواده شاد، ش8، ص5